تاریخچه کاشت مو
اواسط قرن نوزدهم میلادی سرآغازی برای عمل های کاشت مو بود، در آن سال ها پزشکان برای اولین بار تلاش کردند تا با استفاده از بافت های مودار پوست سر پیوند کاشت مو را در دیگر نقاط سر ایجاد کند. در این عمل جراحی بافت پوست سر به همراه منبع اصلی خون به منطقه طاس برده شده و درآنجا کاشته می شدند.
ژاپنی ها گام های بعدی کاشت موی مدرن را در دهه ۳۰ میلادی برداشتند که در آن زمان جراحان گرافت های کوچک و
گرافت های واحد فولیکولی را برای جایگزین کردن مناطق آسیب دیده ابر و مژگان استفاده کردند، این روش رد رابطه با برطرف کردن طاسی نبود.
جنگ جهانی تلاش های کشورها را محدودتر کرد و حتی بسیاری از کشورها دست یافته های خود را مخفی نگه می داشتند تا این که در نهایت و پس از جنگ جهانی دوم و در اوایل دهه 60میلادی عصر مدرن کاشت مو در جهان غرب آغاز شد و متخصص پوست امریکایی ساکن نیویورک به نام نرمن انریش توانست با بکارگیری گرافت های آزاد دهند در بیماران دارای الگوی طاسی مردانه را مورد آزمایش قرار دهد.
پیش از آن تصور غالب این بود که موی کاشته شده بیشتر از موی اولیه در منطقه گیرنده رشد نخواد کرد اما دکتر نرمن انریش نشان داد که استفاده از چنین گرافت هایی باعث می شود که موهای جدیدی در منطقه گیرنده رشد کند. نکته قابل توجه این بود که این گرافت ها باعث می شد موهای جدید کاشته شده در منطقه گیرند به همان اندازه باشند که در محل اولیه خود بوده اند و رشد قابل توجه داشته باشند.
پس از آن دکتر والتر پی انگر دیگر متخصص پوست توانست که پارامترهای ناحیه مطمئن دهنده را تعریف کند که بر اساس آن تعریف از این پارامترها دیگر به عنوان پایه اساسی برداشت فولیکول مو، به روش نواری و روش FUE استفاده می شد. تا بیست سال بعد جراحان روی گرافت های کاشت موی کوچکتر کار کردند، ولی نتایج از نظر موفقیت بسیار محدود بود تا جایی که استفاده از گرافت های دو تا چهار میلیمتری منجر می شد که سر شخص ظاهر عروسکی به خود بگیرد که این نتیجه اعتراضات زیادی از سوی متقاضیان کاشت مو را در پی داشت و طبیعتا رغب به پیوند طبیعی مو را کم می کرد
در اواخر دهه 70 میلادی استفاده از برش های نواری جایگزین تکنیک قبلی شد و دکتر کارلوس یوبل پزشک ساکن برزیل توانست کاشتی با استفاده بیشتر از گرافت های کوچک را انجام دهد که این عمل پیوند او را مشهور ساخت. همزمان در امریکای شمالی و ایالت متحده دکتر ویلیام راسمن در یک جلسه درمانی توانست هزاران میکروگرافت را مورد استفاده قرار دهد که همگی نشان دهنده شتاب پیشرفت پیوند طبیعی مو در دنیا بود.
در اوایل دهه 90 دکتر بی ال لیمر توانست با استفاده از میکروسکوپ برجسته نما نوارهای دهنده را به جایی برساند که با میکروگرافت های کوچک نیز قابل استفاده و کاشت باشند و به دنبال آن روش واحد فولیکولی شروع به شکل گیری کرد و در نتیجه شکاف گرافت ها و اندازه آن ها کوچکتر شد.
به دنبال آن روش کاشت مو فولیکول شروع به شکل گیری کرد، و شکاف گرافت ها و اندازه آن ها کوچکتر شد. این گرافت های کوچکتر به جراحان اجازه میدهد تا گرافت های واحد فولیکولی بیشتری را در منطقه پذیرنده قرار دهند. به دنبال موفقیت های کسب شده جراحان نیز توجهی بیشتری به این کلیت ماجرای گرافت های کاشته شده معطوف ساختند. بعد از آن در اواخرسال 1998 جراحان پیوند مو تکنیک برش جانبی را آغاز کردند که در این تکنیک جرایان پیوند دو تا چهار گرافت فولیکولی مو را دنبال می کنند که باعث می شود موی کاشته شده بهتر روی سر قرار بگیرد و منطقه طاس را به خوبی تحت پوشش قرار بدهد.
هرچند جنبه منفی این روش این است که برش های جانبی همچنین باعث از هم گسیختگی حالت رگ ها بیشتر از برش هایی می شوند که موازات شکاف سهمی جمجمه (ساژیتال) زده می شود اما استفاده از برش های ساژیتال باعث می شود که موها و رگ های خونی کمتری با این فرض که ابزار برش دهی هم اندازه هستند، برش زده شود. یکی از جنبه های مثبت برش های ساژیتال این است که آن ها بهتر به درون فرو برده می شوند و از برش متقاطع فولیکول جلوگیری می کند. در نتیجه باعث می شود پزشکان نیاز به تراشیدن قسمت پذیرنده نداشته باشند. برش های جانبی موها را شبیه به حرف T برش می زند درحالیکه برش های ساژیتال موازات و در بین موهای فعلی صورت می گیرد. استفاده از برش های جانبی در برابر برش های ساژیتال در جوامع کاشت مو شدیدا مورد بحث قرار گرفته است. بسیاری از جراحان برجسته کاشت موی طبیعی به طور معمول از ترکیب این دو روش براساس آنچه که برای بیمار مناسب است استفاده می کنند .
حالا دیگر متخصصان کاشت مو روزانه هزاران تار موی طبیعی را برای متقاضیان کاشت مو می کارند و همچنین ما در کلینیک کاشت مو و زیبایی روبان مو سلامت این افتخار را داریم تا از پیشتازان کاشت مو در ایران باشیم.